Κατηγορία: Τελευταία Νέα

Ατόπημα!
Προς κατάργηση των ενδιάμεσων εκπτωτικών περιόδων του Μαΐου και του Νοεμβρίου, προσανατολίζεται το αρμόδιο Υπουργείο σύμφωνα με δημοσιεύματα, με παράλληλη κατάργηση του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές.

Ως προς το δεύτερο, οι καταναλωτές και οι Ενώσεις καταναλωτών έχουμε εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεσή μας για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και έχουμε σταθεί αλληλέγγυοι στους αγώνες των εργαζομένων του κλάδου.

Δεν μπορούμε όμως παρά να είμαστε κάθετα αντίθετοι στην κατάργηση των ενδιάμεσων εκπτωτικών περιόδων Μαΐου – Νοεμβρίου και αυτό γιατί οι εκπτωτικές περίοδοι στο «άνοιγμα» της σεζόν και όχι στο «κλείσιμό» της (όπως συμβαίνει με τις παραδοσιακές περιόδους Φεβρουαρίου – Αυγούστου), έχει αποδειχθεί σε διεθνές επίπεδο ότι τονώνουν την αγορά και ευνοούν την αγοραστική κίνηση, τους καταναλωτές αλλά και τις επιχειρήσεις, πολλώ δε μάλλον στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, όπου οι καταναλωτές έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τις αγορές τους.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι σε μεγάλες αγορές Ευρώπης και Αμερικής, πραγματοποιούνται εκπτώσεις ακόμα και μέσα σε εορταστικές περιόδους, όπως αυτή των Χριστουγέννων.

Θα ήταν μεγάλο ατόπημα λοιπόν, η κατάργηση των ενδιάμεσων εκπτωτικών περιόδων, σήμερα που θα πρέπει να συμβεί το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να στηριχθούν ακόμα περισσότερο με ευθύνη και των παραγόντων της αγοράς.

Με ανακούφιση είδαμε οι καταναλωτές την τροπολογία του Υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος & Ενέργειας, σύμφωνα με την οποία ακυρώνονται οι κρυφές αυξήσεις που είχαν αποφασιστεί μέσω της ΡΑΕ στα τιμολόγια της ΔΕΗ από 01/01/2015.

Με απογοήτευση και προβληματισμό όμως, οι καταναλωτές αντιμετωπίζουμε την απόφαση του Αρείου Πάγου, η οποία έκρινε ως νόμιμο το υπέρογκο επιτόκιο που επιβάλλουν οι τράπεζες στις πιστωτικές κάρτες.

Στο σκεπτικό του ο Άρειος Πάγος έκρινε νόμιμο το ληστρικό επιτόκιο των πιστωτικών καρτών το οποίο σύμφωνα με την αγωγή που είχε κατατεθεί από καταναλώτρια ανέρχεται στο 16,5% το 2004 (χρόνος έκδοσης της κάρτας), την ώρα που το προβλεπόμενο επιτόκιο από την Ε.Κ.Τ. γι’ αυτές τις περιπτώσεις ανέρχονταν στο 8%.

Δεν ξέρουμε αν οι δικαστές γνώριζαν ή έλαβαν υπ’ όψιν τους τα επιτόκια πιστωτικών καρτών στις χώρες της Ε.Ε. και αν μπορούσαν να συγκρίνουν με πόσο πιο ακριβό χρήμα δανείζεται ο Έλληνας καταναλωτής σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες, όπως δεν γνωρίζουμε αν αυτό ανάγεται στις εκ του νόμου δυνατότητές τους.

Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι ότι ο διπλασιασμός (σε σχέση με τις τιμές που προβλέπονται από την ΕΚΤ), του επιτοκίου δανεισμού στις πιστωτικές κάρτες που επιβαρύνει υπέρμετρα τον καταναλωτή, ακόμα και αν κρίθηκε νόμιμο, δεν μπορεί με όρους καταναλωτικού κινήματος να κριθεί και ηθικό, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι η επιβολή των επιτοκίων αυτών γίνεται μονομερώς από την τράπεζα μέσω των γνωστών σε όλους Γενικών Όρων Συναλλαγών, χωρίς ο καταναλωτής να έχει την στοιχειώδη δυνατότητα διαπραγμάτευσης!

Η παραπάνω συζήτηση βέβαια, ανήκει στα «φαντάσματα» του παρελθόντος, στην εποχή προ έλευσης της οικονομικής κρίσης που ενέσκηψε στην Χώρα μας, όταν οι τράπεζες παρακαλούσαν τους καταναλωτές να εκδώσουν πιστωτικές κάρτες, οι τελευταίοι αδιαφορώντας στην πλειονότητά τους για τα ληστρικά επιτόκια ζούσαν το καταναλωτικό όνειρο με τίτλο «καταναλώνω άρα υπάρχω» και είχαν την οικονομική δυνατότητα να διαθέτουν μέρος του εισοδήματός τους γι’ αυτούς τους σκοπούς.

Σήμερα όμως που η Χώρα μας μαραζώνει οικονομικά, το 23% και πλέον του πληθυσμού ζει στο όριο της φτώχειας και οι λοιποί «παλεύουν» για να κρατηθούν πάνω από το όριο της φτώχειας, οι πιστωτικές κάρτες αποτελούν για τους περισσότερους ιστορικό αφήγημα.

Εντούτοις, ως Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδος οφείλουμε να συγχαρούμε την καταναλώτρια που με περισσή καταναλωτική συνείδηση στράφηκε κατά της δανείστριας τράπεζας και διεκδίκησε δικαστικά τα καταναλωτικά της δικαιώματα, προσβάλλοντας τα ληστρικά τραπεζικά επιτόκια ως παράνομα και καταχρηστικά. «ΜΠΡΑΒΟ ΤΗΣ» !!!

Ο Καταναλωτής στην εποχή της Οικονομικής Κρίσης
«Κάλιο αργά παρά ποτέ»

Σε αντίθεση με άλλες Χώρες του Δυτικού Κόσμου και δη Ευρωπαϊκές, το καταναλωτικό κίνημα άργησε να αναπτυχθεί στην Ελλάδα και αυτό οφείλεται στο ότι το μοντέλο της βασισμένης στην «κατανάλωση» οικονομίας διαμορφώθηκε αρχικά στις βιομηχανικά αναπτυγμένες Χώρες και εν συνεχεία στις λοιπές Χώρες, όπως η δική μας, όπου ο καταναλωτής έπαψε να έχει πλέον απέναντί του το «μαγαζάκι» της γειτονιάς, την οικογενειακή επιχείρηση, στην οποία ο ιδιοκτήτης ήταν γνωστός και βρέθηκε αιφνιδιαστικά αντιμέτωπος με απρόσωπους διεθνείς προμηθευτές, με απρόσωπες εταιρείες που δραστηριοποιούνται εμπορικά σε όλο τον κόσμο, με απρόσωπα πολυκαταστήματα κ.λπ., τα οποία επέβαλαν τους δικούς τους όρους συναλλαγών σε ένα καταναλωτικό κοινό «άοπλο» απροετοίμαστο και μη γνωρίζον τα προερχόμενα από την σύνθετη ευρωπαϊκή νομοθεσία δικαιώματά του ως καταναλωτή.
Μέχρι και πριν τα «χρόνια» της οικονομικής κρίσης, η οικονομική ευρωστία της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με την άγνοια περί δικαιωμάτων του καταναλωτή καθώς και την γενικότερα επικρατούσα περί συναλλαγών ελληνική νοοτροπία ο μέσος καταναλωτής όχι μόνον δεν γνώριζε τι είναι και αν υπάρχουν καταναλωτικές οργανώσεις στην Χώρα, αλλά δεν γνώριζε καν ότι έχει ιδιαίτερα δικαιώματα ως καταναλωτής.
Η οικονομική κρίση στην Χώρα μας, η εντεύθεν προκαλούμενη έλλειψη ρευστότητας και ο περιορισμένος οικογενειακός προϋπολογισμός γέννησε την ανάγκη σε όλους τους πολίτες να αντιμετωπίζουν κάθε αγορά προϊόντος ή κάθε παροχή υπηρεσιών με σκεπτικισμό, ενώ ταυτόχρονα ο κόσμος άρχισε να ενημερώνεται για όλες τις πτυχές των καταναλωτικών δικαιωμάτων του, να διεκδικεί δυναμικά τα δικαιώματά του, απευθυνόμενος μάλιστα σε συλλογικούς φορείς, όπως οι ενώσεις καταναλωτών για καθοδήγηση και προστασία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τραπεζικός τομέας, όπου, ενόψει της αντικειμενικής αδυναμίας των καταναλωτών προς αποπληρωμή τραπεζικών οφειλών, από συμβάσεις που καταρτίστηκαν υπό διαφορετικές οικονομικές συνθήκες και περιστάσεις, σημειώθηκε κύμα καταναλωτικών αντιδράσεων και αντιδικιών με πιστωτικά ιδρύματα, σε βαθμό που σήμερα μεγάλο μέρος των συναλλασσομένων με αυτά όχι μόνον ερευνά και αμφισβητεί τις παντός είδους τραπεζικές συμβάσεις που έχει υπογράψει στο παρελθόν από άποψη νομιμότητας με την νομοθεσία περί προστασίας καταναλωτή, αλλά δεν προβαίνει καν σε υπογραφή οιουδήποτε εγγράφου με πιστωτικό ίδρυμα πριν συμβουλευτεί την καταναλωτική οργάνωση στην οποία είναι μέλος. Ακόμα όμως και στην αγορά καταναλωτικών προϊόντων, ο μέσος καταναλωτής έχει αφυπνιστεί ελλείψει ρευστότητας και διεκδικεί όλα του τα δικαιώματα, ιδίως σε περιπτώσεις αντικαταναλωτικής συμπεριφοράς των προμηθευτών μετά την ολοκλήρωση της συναλλαγής, όπως στην περίπτωση των ελαττωματικών προϊόντων, ενώ σημαντική αύξηση έχει παρατηρηθεί στην έγερση καταναλωτικών απαιτήσεων κατά εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.
Οι παραπάνω εξελίξεις, αν και εφορμούν από το δυσάρεστο για όλους γεγονός της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας, εντούτοις δεν παύουν να μας ικανοποιούν και να είναι θετικές, καθώς αυτόματα πυροδότησαν τις μηχανές ενός υπό διαμόρφωση ισχυρού αγωνιστικού καταναλωτικού κινήματος, που ανθίσταται στις αδικίες και στην οικονομική εκμετάλλευση, βάζει φρένο στις αθέμιτες πρακτικές των πάσης φύσεως προμηθευτών, εν τέλει βελτιώνει καθημερινά το περιβάλλον των συναλλαγών και αναβαθμίζει την ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι, ότι στην σύγχρονη σύνθετη οικονομική πραγματικότητα όλοι έχουν κατανοήσει ότι τίποτε δεν επιλύεται αυτόματα, ότι κανένας δεν μπορεί να πορεύεται μόνος του και ότι μόνον μέσα από συλλογικές δράσεις και διεκδικήσεις θα προασπίσει δυναμικά τα συμφέροντά του ως καταναλωτής και εν τέλει ως πολίτης.

Τα δημοσιεύματα για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και την προστασία της κύριας κατοικίας από τους πλειστηριασμούς είναι ευνοϊκά και αναφέρουν ότι το Υπουργείο Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού σύντομα θα καταθέσει νομοσχέδιο για την προστασία της κύριας κατοικίας.

Κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει ότι το νομοσχέδιο αυτό δεν θα αφαιρέσει το διαρκές άγχος και την αβεβαιότητα από τους καταναλωτές – δανειολήπτες, που λόγω της κρίσης δεν μπορούν να είναι συνεπείς στην αποπληρωμή των δανείων τους. Η κατοικία είναι όρος επιβίωσης και πρέπει η Πολιτεία να διασφαλίζει τον όρο αυτόν.
Ζητάμε από το αρμόδιο Υπουργείο, μιας και οι Ενώσεις Καταναλωτών από την αρχή της κρίσης αναλάβαμε δράσεις, πρωτοβουλίες αλλά και προστατέψαμε χιλιάδες καταναλωτών – δανειοληπτών μέσω των διαδικασιών του Ν.3869/2010, την έναρξη άμεσου και αποτελεσματικού διαλόγου με τις Ενώσεις Καταναλωτών, προκειμένου να εκθέσουμε τις θέσεις – απόψεις μας επί του θέματος.